Tweet
Russian Imperial Stout, 26,1% VOL
Ho ho ho, cóż za rarytas.
Moje ulubione piwo - Mikkeller Black, leżakowany przez dwa lata w dziesięciu (!) różnych beczkach po bourbonie. Leżakowanie dodało mu troszkę mocy. Teraz ma już nie 18, a 26 procent alkoholu. Czyste szaleństwo. Jedyne 600 butelek na tym pięknym świecie, a jedna jest (a raczej była) moja - jak żyć?
Mikkeller radzi: wyjmij z lodówki dzień przed degustacją. Otwórz i rozkoszuj się jak winem. Daj mu postać, utlenić się. Serwuj w co najmniej piętnastu stopniach Celsjusza. Mój egzemplarz lodówki nawet nie zobaczył
A więc otwieramy. Aromat jest potężny, wręcz obezwładniający. Potężna alkoholowość. Aromat bourbona, dębowej beczki, bardzo wyraźne są również nuty waniliowe. Kapitalnie się to komponuje, jak w doskonałej jakości nalewce.
Niskie wysycenie, nikła piana - przy tej zawartości alkoholu to rzecz oczywista. Smak również bardzo agresywny. Piwo jest kompletnie czarne, a konsystencja smoły sprawia, że strach przechylić szybciej, w obawie przed wybiciem zębów. Wytrawne, o potężnej goryczce, bardzo kawowe, kakaowe. Gorycz chmielowa idzie w parze z potęgą goryczy kakaowej. Wszystko delikatnie, acz nieśmiało łagodzi wanilia. Alkohol bardzo rozgrzewający, palący. Piwo kompletnie zakleja, oblepia, pozostaje na dłuuugi, długi czas. Niezwykle sycące, zapełniające.
To piwo to nie mniej, nie więcej - esencja z Blacka. Wspaniała, niepowtarzalna rzecz, aczkolwiek z pewnością nie dla każdego. Większość ludzi, którzy mieli okazję próbować, nie podołali Blackowi, więc gdzie tu mówić o tym potworku
Mimo wszystko, ze względu na pijalność i mniejszą agresywność - z tej dwójki wybieram wersję podstawową, czyli “zwykłego” Blacka.
I ponownie, jak żyć, skoro przychodzi mi nazywać Blacka piwem zwykłym?
10/10
Ho ho ho, cóż za rarytas.
Moje ulubione piwo - Mikkeller Black, leżakowany przez dwa lata w dziesięciu (!) różnych beczkach po bourbonie. Leżakowanie dodało mu troszkę mocy. Teraz ma już nie 18, a 26 procent alkoholu. Czyste szaleństwo. Jedyne 600 butelek na tym pięknym świecie, a jedna jest (a raczej była) moja - jak żyć?
Mikkeller radzi: wyjmij z lodówki dzień przed degustacją. Otwórz i rozkoszuj się jak winem. Daj mu postać, utlenić się. Serwuj w co najmniej piętnastu stopniach Celsjusza. Mój egzemplarz lodówki nawet nie zobaczył
A więc otwieramy. Aromat jest potężny, wręcz obezwładniający. Potężna alkoholowość. Aromat bourbona, dębowej beczki, bardzo wyraźne są również nuty waniliowe. Kapitalnie się to komponuje, jak w doskonałej jakości nalewce.
Niskie wysycenie, nikła piana - przy tej zawartości alkoholu to rzecz oczywista. Smak również bardzo agresywny. Piwo jest kompletnie czarne, a konsystencja smoły sprawia, że strach przechylić szybciej, w obawie przed wybiciem zębów. Wytrawne, o potężnej goryczce, bardzo kawowe, kakaowe. Gorycz chmielowa idzie w parze z potęgą goryczy kakaowej. Wszystko delikatnie, acz nieśmiało łagodzi wanilia. Alkohol bardzo rozgrzewający, palący. Piwo kompletnie zakleja, oblepia, pozostaje na dłuuugi, długi czas. Niezwykle sycące, zapełniające.
To piwo to nie mniej, nie więcej - esencja z Blacka. Wspaniała, niepowtarzalna rzecz, aczkolwiek z pewnością nie dla każdego. Większość ludzi, którzy mieli okazję próbować, nie podołali Blackowi, więc gdzie tu mówić o tym potworku
Mimo wszystko, ze względu na pijalność i mniejszą agresywność - z tej dwójki wybieram wersję podstawową, czyli “zwykłego” Blacka.
I ponownie, jak żyć, skoro przychodzi mi nazywać Blacka piwem zwykłym?
10/10
Comment