Van Den Bossche, Pater Lieven Wit-Blanche

[franekf]

Buteleczka 0,33, zawartość alkoholu 4,5%, ekstraktu nie podano, refermentuje w butelce.
Kolejny z Paterów wpadł mi w ręce, może to nie najlepsza pora roku na taki gatunek piwa, ale pokusa spróbowania czegoś nowego była silniejsza.
Kolor piwa typowy dla witów, oczywiście mętny.
Piana o dziwo słaba (być może piwo było nieco za ciepłe), ale cienka warstwa pozostała dzielnie do końca degustacji.
Zapach wyraźnie cytrusowy, w tle nieco drożdżowy.
Smak bardzo przyjemny - wyraźnie cytrusowy, nieco cierpki, z miłym chmielowym aromatem i lekką goryczką na zakończenie. Solidne wysycenie bardzo miło drażni podniebienie. Pije się bardzo przyjemnie, choć 8 stopni to chyba jednak nieco za wiele dla tego piwa. Za cenę ok. 6 złotych na pewno warto spróbować, tym bardziej, że wybór tego rodzaju piwa jest raczej niezbyt wielki. A że sprowadza je Barlan, to powinno być dość łatwo dostępne. Polecam!

[Twilight_Alehouse]

Kupione jesienią 2010 w brukselskim sklepie specjalistycznym "400 bieres artisanales" za ok. 2,20€.

Pite 13 marca 2012.

Kolor: Blady, mętny, zdecydowanie w stylu.
Piana: Średnia, znika w oczach do cieniutkiej warstwy.
Zapach: Silny i ciekawy, bo pierwszy raz stykam się z witem, w którym pomarańcza curacao dominuje nad kolendrą. Bardzo przyjemny i świeży.
Smak: Smak jest już bardziej zharmonizowany. Czuć curacao, kolendrę i lekką słodowość, ale żaden z tych elementów nie dominuje. Do pełni szczęścia mógłbym mieć więcej treści, ale i tak jest bardzo smacznie.
Opakowanie: Jak na zdjęciu powyżej. Świetne w swojej prostocie.
Uwagi: Udany, choć niezbyt treściwy witbier.

[wpadzio]

Barwa bladozłoto żółta, mętna. Prawidłowa.
Piana wystartowała mocno, potem się zredukowała do poziomu milimetrowej pierzynki, obecnej do końca konsumpcji.
Aromat wyrazisty, jak dla mnie zbyt nachalny, nieprzegryziony. Mocna kwaskowatość, cytrusy i kolendra, nieco słodowości. Wszystko razem mocno szczypie w nozdrza.
Smak jest jak dla mnie specyficzny i również niezbalansowany. Z jednej strony mamy silną kwaśność, nieco jak soku z limonki, a z drugiej posmaki wręcz kojarzące się z mydlinami, które zostają na podniebieniu jako ostatnia nuta. Pomiędzy tymi sztywnymi okładkami, owszem jest może witbierowo, ale tak na ćwierć gwizdka tylko.
Mocno nagazowane, co w tym przypadku podkreśla tylko wyrazistość a nie aksamitność.
Opakowanie jak na zdjęciu franka. Proste, przywodzące na myśl skojarzenia z klasztornymi witrażami. Kapsel goły, biały.

W sumie jak dla mnie zbyt wyraziste klimaty, które odbierają temu piwu większość powabu, którym przecież ten styl się charakteryzuje. Pater Lieven Wit jest w odróżnieniu od barwnych witraży rozczarowująco czarno-biały. 6 w skali 1-10.