Stanisławów pow.miński

[dekant1200]

Z historii miasta Stanisławów (pow. miński woj. mazowieckie)

W XVI wieku (1523r) miejscowość Cisek zmienia nazwę na cześć księcia Stanisława z książąt mazowieckich na Stanisławów. Rozpoczyna się wielki rozwój tego miasta, który trwa aż do potopu szwedzkiego. Stanisławów w tamtym czasie to najludniejsze miasto na Mazowszu z siedziba królewską rezydencja królowej Bony. W okresie 1564/65 było tu 263 rzemieślników i 79 piwowarów. Piwowarzy nie płacili czynszu. To najliczniejsza grupa na całym Mazowszu wśród rzemieślników, co niewątpliwie świadczyło, jak się wyrażono o masowym zapotrzebowaniu i o rentowności propinacji.
Z ciekawości, co to ta propinacja? Dla przypomnienia
Po szwedzkim potopie 1660 zostało tylko dwóch piwowarów. W 1794r wojska Suworowa spaliły ostatni browar. A Stanisławów upadał, upadał z różnych powodów (pożarów, carskich represji, epidemii, zniszczeń wojennych). aż stał się na dzisiaj wsią gminną

[zgoda]

To samo spotkało Latowicz (również pow. miński, tylko "w drugą stronę"). I podobnie tam było z piwowarstwem, po potopie szwedzkim z kilkudziesięciu piwowarów zostało kilku, a po I rozbiorze zero.

[Marcin76]

Z Latowiczem nie było do końca tak samo ... Ostatni czynny tam browar działał do lat 80-tych XIX wieku (prawdopodobnie do 1886 roku). Właścicielem był niejaki Wawrzynowicz. Choc raczej browar ten nie miał nic wspólnego z browarami sprzed potopu szwedzkiego i po I rozbiorze mógł byc okres kiedy w miejscowości nie było żadnego browaru.