. HA! Brzmi ciekawie a i browar, który to piwo wypuścił, ostatnimi czasy staje się jednym z moich ulubionych brytyjskich browarów. Jakość i różnorodność warzonych przez nich piw zrobiła na mnie duże wrażenie. A więc tak… Kolor ciemny, brązowy z czerwonymi refleksami, piwo lekko mętne, zgaszone, bardzo ładnie się prezentuje. Piana lekko zabarwiona na kremowo, drobno pęcherzykowa, umiarkowanie obfita ale niestety szybko zanika, pomimo udziału słodu pszenicznego w zasypie. Fakt ten może za to tłumaczyć dość niskie wysycenie. Aromat średnio intensywny ale bardzo przyjemny. Trochę inaczej niż w pitych do te pory AIPAch, bardziej zdecydowanie czuć aromaty słodowe. Właściwie można powiedzieć że zapach jest zrównoważony. Słód ma piękny aromat, karmelowo-rodzynkowy z biszkoptową podbudową. Chmiel grejpfrutowy, cytrusowy z sosnowym akcentem. Naprawdę doskonałe połączenie. W smaku też równowaga, może trochę w stronę cytrusowo-sosnowego chmielu. Ale słód również wyraźny, jak w aromacie, suszone owoce, karmel i biszkopty. Na finiszu czuć także lekki alkohol, który jednak nie przeszkadza w delektowaniu się tym piwem. Goryczka jest wysoka, ale nie aż tak, jak w klasycznych przedstawicielach stylu. Jest dość ostra, może nawet trochę drażniąca ale nie zalega i szybko zanika skłaniając do kolejnego łyka. Piwo wytrawne, sprawia wrażenie pełnego i treściwego, ale nie wypełnia i spokojnie można wypić więcej niż jedno. Bardzo mi smakowało i jest to taka przyjemna odmiana od innych piw w tym stylu, całkowicie opanowanych w smaku i zapachu przez amerykański chmiel. Okazuje się, że można zrobić bardziej słodową wersję i też będzie fajnie.
Tweet
Comment