Tweet
Pisałem już kiedyś o "Czarnej wronie" we Wrocławiu, dzisiaj trochę na temat historii karczmy pod Czarnym orłem.
Karczma z browarem przy ulicy Oławskiej 70, róg Biskupiej, powstała podobno już w 1710 roku, niektóre źródła podają nawet rok 1600. Piwowar Julius Hahn ożenił się z Elizabeth Hahn z domu König i przejął karczmę w 1858 roku. W 1859 roku na świat przyszedł ich syn Max. Max podobnie jak ojciec został piwowarem. Ożenił się z Marthą Betenstedt, lecz dzieci nie mieli. Po śmierci ojca koło 1890 roku Max został właścicielem kerczmy. Julius Hahn zapewnił synowi w swoim testamencie przejęcie spadku za bardzo niską cenę. Max unowocześnił browar w 1899 roku. Zainstalował między innymi maszynę parową i sztuczne chłodzenie piwnic, inwestując w maszynę do produkcji lodu firmy Linde o wydajności 900 kg lodu na dobę. Zakupił też filtr do piwa, dzięki czemu był w stanie produkować klarowne piwa dolnej fermentacji. Własnej słodowni nie posiadał, słód pochodził ze wspólnej słodowni wrocławskiego cechu karczmarzy. Zmarł na zawał serca 28 lipca 1903 roku, a że dzieci nie miał, jego spadkobiercami zostały wdowa Martha, jego siostry Elizabeth Schwartz, Emma Neumann i Helene Zobel oraz matka Elizabeth. Elizabeth starała się sądownie, aby spadkobiercy mogli przejąć spadek na takich samych warunkach jak Max po swoim ojcu, lecz sąd orzekł na jej niekorzyść. Po jego śmierci za produkcję piwa odpowiedzialny był mistrz piwowarski Georg Schubath. W 1906 roku wdowa po Maksie, Martha, wyszła ponownie za mąż, za doktora Schönfeldera i odsprzedała reszcie spadkobierców swoje udziały w browarze. Od 1913 roku firma działała jako spółka jawna, której właścicielkami były trzy siostry Maxa, Elizabeth Schwartz, Emma Neumann i Helene Zobel. Wtedy też zatrudniono nowego mistrza piwowarskiego Paula Kittnera. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej nastąpiły kolejne zmiany personalne. Funkcję mistrza piwowarskiego objął Wilhelm Falkenhayn. W latach międzywojennych browar zatrudniał 10 osób.
Wyposażenie browaru:
Dwunaczyniowa warzelnia z bezpośrednim paleniskiem na 30 cetnarów zasypu, z kotłem warzelnym o pojemnośco 45,5 hl. W latach trzydziestych XX wieku zrezygnowano z maszyny parowej i przestawiono napęd browaru na silniki elektryczne. Browar posiadał własne ujęcie wody o wydajności 10.000 l na godzinę. Kadzie fermentacyjne miały pojemność 180 hl, natomiast zbiorniki leżakowe 700 hl. Przy takim wyposażeniu browar był w stanie wyprodukować maksymalnie 5.900 hl piwa leżakowego rocznie. Ponieważ warzono również piwo zwyczajne górnej fermentacji (Einfachbier) o zawartości ekstraktu 4 %, które nie wymagało leżakowania, możliwości produkcyjne browaru sięgały 7.000 hl rocznie. Oficjalnie browar funkcjonował do 1945 roku, lecz już w 1940 roku był w stanie likwidacji.
Karczma z browarem przy ulicy Oławskiej 70, róg Biskupiej, powstała podobno już w 1710 roku, niektóre źródła podają nawet rok 1600. Piwowar Julius Hahn ożenił się z Elizabeth Hahn z domu König i przejął karczmę w 1858 roku. W 1859 roku na świat przyszedł ich syn Max. Max podobnie jak ojciec został piwowarem. Ożenił się z Marthą Betenstedt, lecz dzieci nie mieli. Po śmierci ojca koło 1890 roku Max został właścicielem kerczmy. Julius Hahn zapewnił synowi w swoim testamencie przejęcie spadku za bardzo niską cenę. Max unowocześnił browar w 1899 roku. Zainstalował między innymi maszynę parową i sztuczne chłodzenie piwnic, inwestując w maszynę do produkcji lodu firmy Linde o wydajności 900 kg lodu na dobę. Zakupił też filtr do piwa, dzięki czemu był w stanie produkować klarowne piwa dolnej fermentacji. Własnej słodowni nie posiadał, słód pochodził ze wspólnej słodowni wrocławskiego cechu karczmarzy. Zmarł na zawał serca 28 lipca 1903 roku, a że dzieci nie miał, jego spadkobiercami zostały wdowa Martha, jego siostry Elizabeth Schwartz, Emma Neumann i Helene Zobel oraz matka Elizabeth. Elizabeth starała się sądownie, aby spadkobiercy mogli przejąć spadek na takich samych warunkach jak Max po swoim ojcu, lecz sąd orzekł na jej niekorzyść. Po jego śmierci za produkcję piwa odpowiedzialny był mistrz piwowarski Georg Schubath. W 1906 roku wdowa po Maksie, Martha, wyszła ponownie za mąż, za doktora Schönfeldera i odsprzedała reszcie spadkobierców swoje udziały w browarze. Od 1913 roku firma działała jako spółka jawna, której właścicielkami były trzy siostry Maxa, Elizabeth Schwartz, Emma Neumann i Helene Zobel. Wtedy też zatrudniono nowego mistrza piwowarskiego Paula Kittnera. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej nastąpiły kolejne zmiany personalne. Funkcję mistrza piwowarskiego objął Wilhelm Falkenhayn. W latach międzywojennych browar zatrudniał 10 osób.
Wyposażenie browaru:
Dwunaczyniowa warzelnia z bezpośrednim paleniskiem na 30 cetnarów zasypu, z kotłem warzelnym o pojemnośco 45,5 hl. W latach trzydziestych XX wieku zrezygnowano z maszyny parowej i przestawiono napęd browaru na silniki elektryczne. Browar posiadał własne ujęcie wody o wydajności 10.000 l na godzinę. Kadzie fermentacyjne miały pojemność 180 hl, natomiast zbiorniki leżakowe 700 hl. Przy takim wyposażeniu browar był w stanie wyprodukować maksymalnie 5.900 hl piwa leżakowego rocznie. Ponieważ warzono również piwo zwyczajne górnej fermentacji (Einfachbier) o zawartości ekstraktu 4 %, które nie wymagało leżakowania, możliwości produkcyjne browaru sięgały 7.000 hl rocznie. Oficjalnie browar funkcjonował do 1945 roku, lecz już w 1940 roku był w stanie likwidacji.