Tweet
Ech..., mam chwilę, to Wam napiszę.
W sylwestrową noc Kazik (już kiedyś pisałem - owczarek niemiecki ze słowiańską duszą, moja żona mówi na niego "Deląg", że, niby przystojny, a taki inteligentny... ...inaczej...) został sam na gospodarstwie. Nawet chciałem dać mu jakieś zioło
na uspokojenie, ale trochę się bałem, ze uśnie, padnie w zaspie i nam zamarznie.
Impreza była spontaniczna, jak rozgrywki szachowe w domu spokojnej starości, z powrotem byliśmy więc o drugiej. Nawet się za bardzo nie wkurzyłem...
, Kazik przerobił nasze drzwi wejściowe w pryzmę drzazg i wiórów (może mu się w DNA jakiś przodek bóbr zawieruszył?) .
Prawdopodobnie jacyś wiejsko-gminni pirotechnicy amatorzy odpalili tyle tego latającego i świszczącego gówna
, że pies ze strachu oczadział i za wszelką cenę chciał wejść do domu (ma budę solidną, jak bunkier Adolfa H. w Gierłoży, ale ją honorowo ignoruje) i próbował pokonać drzwi. Dogryzł się nawet do izolacji pomiędzy warstwami desek, przy okazji poważnie ingerując w kształt klamki wejściowej.
Nawrzucałem mu, że stryj Szarik całą wojnę do Berlina przeszedł, że po drodze czołgi, armaty, miny, bomby i panzerfausty, a on nic, nawet się nie posikał (ogladalem milion razy, to wiem), a tu taka poruta.
Teraz, po czasie, nie ma tego złego. Ponieważ wymiana drzwi (to byłoby najrozsądniejsze) kosztowałaby zylion zeta, zainwestowałem w śliczną szlifierkę oscylacyjną Boscha (nikt w domu nawet nie pisnął...) i czekam na cieplejsze dni, żeby mieć co robić - szlifować i szpachlować, szlifować i szpachlować, i tak do us... przez całe lato
.
W sylwestrową noc Kazik (już kiedyś pisałem - owczarek niemiecki ze słowiańską duszą, moja żona mówi na niego "Deląg", że, niby przystojny, a taki inteligentny... ...inaczej...) został sam na gospodarstwie. Nawet chciałem dać mu jakieś zioło
na uspokojenie, ale trochę się bałem, ze uśnie, padnie w zaspie i nam zamarznie. Impreza była spontaniczna, jak rozgrywki szachowe w domu spokojnej starości, z powrotem byliśmy więc o drugiej. Nawet się za bardzo nie wkurzyłem...
, Kazik przerobił nasze drzwi wejściowe w pryzmę drzazg i wiórów (może mu się w DNA jakiś przodek bóbr zawieruszył?) . Prawdopodobnie jacyś wiejsko-gminni pirotechnicy amatorzy odpalili tyle tego latającego i świszczącego gówna
, że pies ze strachu oczadział i za wszelką cenę chciał wejść do domu (ma budę solidną, jak bunkier Adolfa H. w Gierłoży, ale ją honorowo ignoruje) i próbował pokonać drzwi. Dogryzł się nawet do izolacji pomiędzy warstwami desek, przy okazji poważnie ingerując w kształt klamki wejściowej. Nawrzucałem mu, że stryj Szarik całą wojnę do Berlina przeszedł, że po drodze czołgi, armaty, miny, bomby i panzerfausty, a on nic, nawet się nie posikał (ogladalem milion razy, to wiem), a tu taka poruta.
Teraz, po czasie, nie ma tego złego. Ponieważ wymiana drzwi (to byłoby najrozsądniejsze) kosztowałaby zylion zeta, zainwestowałem w śliczną szlifierkę oscylacyjną Boscha (nikt w domu nawet nie pisnął...) i czekam na cieplejsze dni, żeby mieć co robić - szlifować i szpachlować, szlifować i szpachlować, i tak do us... przez całe lato
.
. Kolega Tomek przywiózł cały samochód różnych magicznych klamotów i rewaloryzował tzw. drzwi Kazika, których historię opisałem wyżej. Nie udało się dobrać gatunku drewna (wg Tomka inny był rysunek słojów, ale... pies j***ł słoje
) ani odcienia lakieru (wyszedł za duży połysk, pozostając w psich klimatach, drzwi świecą się jak... ...wiecie, co). W ramach troski o samopoczucie kolegi i jego zapylonego szlifowaniem gardła degustowaliśmy (po fajrancie!) różniste Ciechany, Konstanciny, Kormorany, a nawet pszenicę i koźlaka z radomskiej Pivovarii. Tomkowi najbardziej "wszedł" Ciechan Wyborny, który chyba powrócił do wysokiej formy.
Kończę więc story o drzwiach, poczekamy do Sylwestra (Kazik został pouczony o możliwych do wyciągnięcia konsekwencjach...).
Comment